واکاوی زمینه های همگرایی ایران و پاکستان (تبینی از سه رویکرد ژئوکالچر، ژئواکونومی و ژئوپلیتیک)

اهمیت بررسی روابط همگرایی ایران و پاکستان از این حیث است که طی چند دهه اخیر(بخصوص پس از انقلاب)، به تبع از مسائلی(معمولاً ایدئولوژیک) دو کشور دوست و همسایه چنانچه شایسته است نتوانستند مناسبات قابل قبولی را داشته باشند. به همین دلیل عقیده عام سرشت مناسبات ایران و پاکستان را بحرانی، غیرقابل اعتماد و واگرا می داند. بر این اساس، این پژوهش در پی پاسخ به این سؤال است که ایران و پاکستان چگونه می توانند روابط همگرایی را تجربه کنند؟ فرضیه مطرح شده این است، علیرغم تنش های بسیاری( و بعضاً ناخواسته) که وجود دارد بستر های همگرایی و روابط مطلوب دو کشور مهیا است. به صورت تاریخی دو کشور دارای، پیوندهای فرهنگی(ژئوکالچری)، ژئوپلیتیکی و جغرافیایی فراوانی اند؛ این مهم خود مدخلی است برای نیل به روابط مطلوب تر در سایر زمینه ها- به طوری که دو کشور قادرند با مشارکت بهتر و جدی تر در گروهبندی های منطقه ای نظیر: پیمان سیاسی- اقتصادی شانگهای و پیمان اقتصادی اکو، سازمان کشورهای اسلامی و گروه موسوم به دی هشت؛ با ماهیت دو گانه ژئوپلیتیک- ژئواکونومی روابط ما بین را ارتقاء ببخشند. همچنین صادرات و واردات غیر انرژیک (کالاهای غیر نفتی) و انرژیک (منابع گازی و سایر منابع فسیلی) می تواند بخش از روابط ژئواکونومیک ایران و پاکستان باشد. این پژوهش بر اساس ماهیت و روش؛ توصیفی- تحلیلی محسوب می شود. اطلاعات مورد نیاز به شیوه اسنادی و با مراجعه به منابع معتبر چون کتب، مقالات و گزارش های معتبر گردآوری شده است.